เมล็ดพันธุ์

เส้นทางการเดินของชีวิตคนๆ หนึ่งตั้งแต่เกิด แก่ ลาจาก มีทั้ง สุข เศร้า ผิดหวัง สำเร็จ ถ้าเราเลือกจะลืมทุกสิ่ง เราแค่กิ่งก้านใบ แต่ถ้าคนเราเลือกจดจำ ทุกการเดินทางของชีวิตมันคือประสบการณ์ มันคือ เมล็ดพันธุ์ที่งอกงามเพื่ออนาคตที่ดี เมล็ดพันธุ์มันแค่จดจำว่าจะอยู่รอดอย่างไร ในสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลง เมล็ดพันธุ์จะไม่เก็บความโกรธ อดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต เมล็ดพันธุ์แค่ทำหน้าที่ให้เติบโตเริ่มต้น มี ราก ต้น กิ่ง ก้าน ใบ ดอก ผล มันเรียบง่ายมาก

คงจะเหมือนสัตว์เซลล์เดียวตามที่เคยดูภาพยนตร์ มีหน้าที่สืบพันธุ์ต่อไป ไม่คิดอะไรมากกว่านั้น

มนุษย์ถ้าเลือกจดจำอดีต เพื่อเจ็บแค้นจะเป็นมนุษย์ที่ดีได้อย่างไร มนุษย์แค่จดจำอดีต ไม่เดินตามรอยเดิม ถือเป็นความจดจำที่ดี ความทรงจำที่ดี เดินอย่างมีสติ ใช้ชีวิตอย่างมีสติ เพื่อส่งต่อเมล็ดพันธุ์อนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น

ที่เขียนเรื่องนี้ผมย้อนเหตุการณ์ และนึกเหตุการณ์บางอย่างไม่ได้เลย เหมือนมันหายไปร่วม 10 ถึง 20 ปี อาจเป็นกลไกทางสมองมันหายไปในบ้านที่เคยอยู่ตั้งแต่เล็ก จนโต หรือเป็นเพราะผมออกทำงานนอกบ้าน ในฐานะผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ ไม่ได้ร่วมทำงานที่บ้านเป็นเวลานานมาก จนกระทั่งย้ายที่อยู่ไปบ้านหลังใหม่ความทรงจำจึงหายไป อันนี้งง

ช่วงหลังผมพยายามนึกเหตุการณ์มันมีอะไรบ้าง กับบ้านที่เราอยู่ร่วมกัน หลายคนแต่ทุกคนทยอยแยกครอบครัว บ้านเดิมซึ่งเคยเป็นของแม่เป็นกิจการค้าขาย ผมก็ไม่ได้ร่วมค้าขายด้วยเพราะต้องทำงานอยู่ข้างนอกกลับดึก ตื่นแล้วก็ออกไปทำงานไม่มีกิจกรรมร่วมอยู่เลย

นึกย้อนไม่รู้ผมถูกทิ้ง หรือผมทิ้งเอง แต่ผมยังนอนอยู่ที่เดิมในบ้านหลังเดิม แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด

เอาแค่ห้องนอนผมว่าผมเหมือน อยู่ห้องเช่าในบ้านตึกแถว ผมมีอาณาบริเวณอยู่เท่านี้ เตียงไม้เก่าที่ผมนอนไม่มีหมอน ผ้าห่ม มีแค่พัดลม 1 ตัวไม่รู้ว่านอนหลับได้ยังไงเป็น 10 กว่าปี นอนตัวตรงไม่ขยับ พื้นเต็มไปด้วยฝุ่น ทั้งพื้นห้อง และพื้นเตียงไม้ ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมไม่ทำความสะอาด นอนอยู่บนฝุ่นมาหลายปี

นึกไม่ออกผมเริ่มทำความสะอาดตอนไหน เพราะเริ่มไม่ไหวกับฝุ่น จนกระทั่งทำความสะอาดเสร็จ หลังจากนั้นพี่สะใภ้บอกอะไรผมซักอย่าง แต่ผมจำไม่ได้นานแล้ว หลังจากนั้นมาช่วยผมทำความสะอาดให้ ผมไม่อยู่บ้านออกทำงานตื่นก็ไป กลับก็ดึก

มีการส่งภาพถ่ายสมัยผมบวช เป็นภาพหลานๆ ที่ไปร่วมงานผมกลับจำเหตุการณ์ไม่ได้เลย รู้ว่าบวช แต่ไม่รู้ว่ามีการคนร่วมงานเยอะ เป็นหลานตัวน้อย พี่ชาย พี่สาว

ผมเดาตัวเองว่าในสมอง คงเลือกที่จะไม่จำ เหตุการณ์ต่างๆ ในวันนั้น เพื่อให้อนาคตเดินกันได้ต่อ

เลือกไม่จำ หรือจำไม่ได้ ไม่แน่ใจ สมองแค่ทำหน้าที่เมล็ดพันธุ์ แค่ต้องการความอยู่รอด ไม่ต้องการสิ่งใด

บันทึกไว้ 3 เมษายน 2567

สาม สอเสือ